Vooroverbuigingen

Je houdt van ze of je vervloekt ze: vooroverbuigingen. We kennen staande en zittende vooroverbuigingen. Je houdt van ze als de kuitspieren en de spieren aan de achterkant van de bovenbenen lang genoeg zijn om een vooroverbuiging goed uit te voeren. Je vervloekt ze als deze spieren stijf zijn. Want hoezo zijn deze asana’s dan rustgevend en verkoelend? Voor al die mensen geldt: zoek niet het rustgevende effect. Adem jezelf door de stijfheid heen. Stijfheid is, zo zegt Iyengar, niets anders dan spanning in het lichaam. We hebben op zoveel plekken in het lichaam stijfheid en spanning. Soms is spanning tijdelijk, soms is spanning een terugkerend patroon en soms is spanning langdurig aanwezig in een lichaam. Dit laatste is vaak het geval met de stijfheid van de achterkant van de benen, de hamstrings. Het kan lang, soms wel jaren duren, voordat daar enige soepelheid ontstaat. Dit alles is uiteraard afhankelijk van lichaamsbouw, maar ook van de activiteiten buiten yoga om (hardlopen, op hakken lopen, fitness).

Het woord vooroverbuiging zorgt voor misvattingen. Het is niet de bedoeling om in de rug te buigen om zo ver mogelijk over de benen te komen. Het gaat om het verlengen van de rug, de buik en de flanken. Zo komt er ruimte in de romp, voor de wervels, maar ook voor de organen in de buik en de borstkas.
Vooroverbuigingen hebben een kalmerend effect, met name als het hoofd kan rusten. Ze zijn dan ook goed bij veel hoofdpijnklachten en migraine. Vooroverbuigingen werken gunstig op de milt, de lever, de nieren en de maag, maar ook op de voortplantingsorganen. Ze geven de buik een zachte massage en zorgen voor een verbeterde bloedtoevoer naar de rugspieren. Kortom: het loont de moeite om door de stijfheid van de benen te komen.

Hoe dan ook; of je nu soepel bent of stijf: probeer altijd het lichaam te verlengen en te verruimen. Laat los in het hoofd, in het denken en voel de ruimte; in het lichaam en in de geest.

Namasté,

Majanka