Vorige week las ik een citaat voor van B.K.S. Iyengar: ‘De uitdaging van yoga is je grenzen verleggen, maar wel binnen het redelijke’. Ik heb ook genoemd waar je op moet letten als het gaat om fysieke klachten. Maar hoe zit het met de grenzen van onze geest? Kunnen wij werkelijk beoordelen wat redelijk is en wat niet? Wat onze grens is, is voor velen van ons onduidelijk en ook nog per dag of mogelijk per uur, verschillend. En als we denken een grens te hebben is het dan niet al te makkelijk om hierin te blijven hangen? Of overschatten we onszelf?
Natuurlijk kennen we allemaal fysieke beperkingen of soms zelfs onmogelijkheden. Stijve hamstrings zijn niet ineens heel soepel. Een vastzittende wervel komt niet zomaar even los. Dit vereist oefening. Maar wat is de invloed van onze geest op het beoefenen van de asana’s? Kunnen we over de grenzen van onze kleine ik, ons ego heen kijken? Kunnen we het grote doel voor ogen houden en op die manier oefenen?
Hoe we de asana’s uitvoeren is dat niet gelijk aan hoe we ons leven leven? Houden we ons zelf altijd in en daarmee dus klein? Durven we uit onze comfortzone te stappen? Kunnen we iedere asana op ieder moment als geheel nieuw beschouwen? Wetende wat onze beperkingen en mogelijkheden zijn, zonder oordeel, alleen maar waarnemen terwijl we rustig in- en uitademen? Hoe doen we dit in het leven van alledag? Leven we binnen de grenzen van onze mogelijkheden of zoeken we soms ook de grens op en durven we daar overheen te stappen? Durf je volgende week in de asana die jij zo moeilijk, pijnlijk of misschien zelf wel onmogelijk vindt (de oordelen die jij er zelf op plakt) de uitdaging aan te gaan en de grens van het onmogelijke mogelijk te maken? Waar ligt de grens? Waar ligt jouw grens? Ik daag je uit! Uiteraard binnen het redelijke….
Namasté,
Majanka
Leave a Reply